Zoals beloofd, nog een update over onze beslommeringen van de feestmaand december. En dat het een feestmaand is geweest, staat vast. En dan bedoelen we eigenlijk niet de kerst.

Over de kerst kunnen we dus kort zijn. Die was, laten we zeggen, apart. C had de hele kerst avonddienst. Het was bloedheet. Wel nog op kerstochtend kerstavond gevierd met de families via de skype - met kadootjes! Vervolgens kerstontbijtje op het strand tot aan het shark-alarm (sirenes loeien en iedereen als de sodemieter uit het water). Half loos alarm hoor, want het was maar een kleintje. B schoof op kerstavond nog aan bij Marina (jullie weten nog wel: onze vriendin van onzeAntarctica-trip, bij wie we de eerste maand in Sydney verbleven) en haar family voor een goeie BBQ. Oh, tweede kerstdag ('boxing day' heet dat hier, maar niemand weet precies waarom) was ook nog tof, omdat B naar de start van de beruchte zeilrace Sydney-to-Hobart is gaan kijken. Het bijzondere was dat de ons persoonlijk bekende held Pieter (van Femke) meedeed op 1 van de 103 zeilschepen. Na zijn heelhuidse terugkeer een weekje later kon hij dus ook nog trakteren op stoere zeemansverhalen en (jawel!) oliebollen. Maar met de kerst had dat allemaal natuurlijk weinig te maken.

Spectaculairder dan de kerst was onze trip naar Dubbo. Nou ja, spectaculair is niet het goede woord. Zo'n vijfhonderd kilometer landinwaarts, achter de Blue Mountains, ligt het slapende country-stadje Dubbo dat net zo levendig is als de naam doet vermoeden ('D-u-b-b-o' ... spreek het maar eens langzaam hardop uit). Niettemin het grootste stadje in de wijde omstreken. Op de markt verkopen ze daar hooi. Gelukkig hadden we net een baal nodig.

Maar vooral is Dubbo thuishaven van de Royal Flying Doctors. En van Klaartje, een Nederlandse Spoedeisende hulp arts, die daar net aan haar laatste dagen als Flying Doctor bezig was. Niettemin had ze nog tijd genoeg voor alle gastvrijheid. We vielen met onze neus in de boter. Twee uur na onze aankomst konden we met Klaartje aanschuiven bij haar afscheidsetentje met de hele flying doctors-crew. Lekkere steaks, bier en sterke verhalen. De volgende dag een tour door de dierentuin (deels met de fiets) en door de vliegbasis.

Voor C werd het nog mooier, want Klaartje had geregeld dat C in het vliegtuig meekon bij een eventuele oproep tijdens haar laatste dienst. En jawel, de volgende dag, halverwege de BBQ bij Klaartje in de achtertuin, ging de telefoon: vlucht naar Mudgee, 300 km verderop. Als een speer naar de basis. Nadat het vliegtuig was ontdaan van alle losse voorwerpen (hoofdkussens, stretcher, extra zuurstoffles!) was het licht genoeg om C ook nog achterin te kunnen proppen (of eigenlijk op de enige vrije stoel voorin naast de piloot)! Na een spetterende vlucht bij zonsondergang volgde een nogal hobbelige landing op een pikdonkere en verlaten landingsbaan. Geen mens te bekennen en gelukkig ook geen kangoeroes op de landingsbaan, dus dat ging goed. Patiënt opgepikt en weer afgeleverd in Dubbo Hospital. En jullie raden het al: ondertussen heeft B - geheel tegen zijn zin in - al het vlees in zijn eentje op moeten BBQ-en.

Onderweg naar Dubbo nog een natuurpark aangedaan. Anderhalf uur over onverharde paden bergop hobbelen, om uiteindelijk in het bos kampement op te slaan (d.w.z. matras achter in auto uitklappen, gordijntjes hangen, bier uit de koelbox halen en potje koken). Verder niemand te bekennen in het hele park, behalve een bende erg nieuwsgierige kangoeroes. Eindelijk! Daar waren ze dan (behalve dood langs de kant van de weg). Ook voor het ontbijt stonden de schooiers ons weer op te wachten. Lachen dus.

Over onze driedaagse campingtrip zuidwaarts richting Wollongong kort daarvoor, is ook veel te vertellen. We zullen jullie alle leuke delen besparen. We volstaan met te zeggen dat het de eerste dag en nacht onophoudelijk keihard geregend heeft. Knap beroerd voor de eerste keer kamperen. Voordeel was wel dat we op weg waren naar watervallen en die werden er met regen natuurlijk alleen maar mooier op. Ook stonden we bijna met een kokende motor na een lange klim. Hmm, toch nog maar eens naar laten kijken. Gelukkig komen Kees en Annie (ouders van Claudia) binnenkort, dus kunnen we Kees meteen aan het werk zetten. Kees: neem je zelf een moersleutel mee?

Tja, december dus. Een feestmaand. We hebben de helft overgeslagen, maar het is toch nog een aardig lang verhaal geworden. Anderzijds is het bij jullie weer aan het dooien, dus is er weer tijd genoeg om te lezen. Dank trouwens nog voor alle schaatsfoto's! (We worden bijna jaloers..!)

Volgende keer: cricket! Erg Ozzie. B snapt inmiddels de regels en zal het jullie geduldig uitleggen. En misschien dat hij ook wat vertelt over zijn werk hier. Ook erg spannend allemaal.