Tjonge, een onstuimige periode achter de rug. Waar beginnen we: hoe onze arme auto total loss geraakte? Claudia’s verjaardag? Over de Australische Kampioenschappen Airguitar (what!?). Of over onze ongelooflijke vakantie in West Australië? En de swine flu …

We deelden het op in hoofdstukken, dan kun je naar hartelust scrollen naar je favoriete onderwerp! B knutselde overigens bij wijze van nieuwe hobby alweer meerdere filmpjes in elkaar, vooral voor onszelf, maar liefhebbers vinden hieronder de links (zie vooral die van de zeeleeuwen!).

3 weken West Australie

Eerst West Australië maar, omwille van de chronologie. Alles opgeteld heeft Claudia hier zo’n 9 weken snipperdag en die had ze allemaal nog over. De overige uitstapjes pasten altijd mooi in de gaten van C’s rooster. Het klinkt misschien gek, maar dit was dus eigenlijk onze eerste echte vakantie hier (naast de trip met Kees en Annie natuurlijk).

Het binnenlandse vluchtje naar Perth duurde 5 uur (gelijk aan Amsterdam - Cairo). Het plan was simpel: campertje oppikken, snorkelspullen inladen, de radio tunen op Sunshine Radio en gas erop.

Ideaal zo’n camper, zeker in zo’n gigantisch groot en dunbevolkt gebied. Weinig hotels dus, maar juist veel mooie plekkies om de handrem erop te zetten voor de nacht. En altijd een koelkast om de witte wijn (etc.) koud te houden. Verder rij je daar prachtig langs de kust met de mooiste witte stranden en woeste kustlijn aan de ene kant en de enorme outback-zandbak aan de andere kant. Die outback hebben we grotendeels overgeslagen. Die stranden niet. C sloeg overigens ook een tankstation over. Dat is daar geen aanrader. Op benzinedampen en zweetdruppels bereikten we de volgende. De volgende dag sleepten we met ons campertje een 4WD zonder benzine.

Het ultieme doel van de reis was Ningaloo Reef ver noordwaarts van Perth op zoek naar (enorme) walvishaaien, maar ons rondje zuidwaarts was meteen al boven verwachting mooi. We fietsten een rondje Rottnest Island (net een waddeneiland, maar dan met zon, turquoise water met witte stranden en mini-kangoeroes; hmm, zo bezien helemaal geen waddeneiland dus). Daaronder ligt Margaret River, een groot wijngebied. Geregeld dus effe stoppen bij een wijnhuis voor een proeverijtje en het aanvullen van de koelkast. Kaasje erbij …

Ons campertje bleek bijzonder ongeschikt voor off-road, zo besloten we na 3 weken volop off-road. Het was C al snel gelukt om meteen een wel heel afgelegen zandweggetje te vinden dat ons klotsend naar een soort verlaten campingplekkie bracht, midden in de beroemde karri-forrests (bossen vol met gigantische bomen van > 80 meter hoog). Na een ijskoude nacht, zijn we ’s ochtends vroeg gaan rijden. Toen de zon door de mist heenbrak, was het werkelijk sprookjesachtig mooi. Een soort Efteling-ervaring, maar dan waren wij de kabouters in hun campertje in het gigantische sprookjesbos. Dit was de eerste van wat onze top-3 highlights bleek te zijn.

(Dat ukkie linksonderin de foto is C ....)

Ook fantastisch was het beklimmen van zo’n woudreus (een meter of 65 hoog). Dat was even slikken, want dat moest via metalen pinnen die rondom in de boom waren geslagen (niet gezekerd en daaronder ook geen net of zo, dus je kijkt zo de diepte in). We hebben geen hoogtevrees, maar hiervan kregen we toch behoorlijk klamme handjes. B durfde tijdens de beklimming nog wat te filmen: http://www.viddler.com/explore/boores/videos/3/

We hadden enorme mazzel met het weer. Althans wij houden van windstilte en strakblauwe lucht. Net toen het weer in het zuiden zou gaan omslaan (naar de meer gebruikelijke stormwaarschuwingen in die tijd van het jaar), waren wij klaar om noordwaarts te racen. De gehele verdere trip zijn we telkens het oprukkende slechte weer voorgebleven. 1-0 voor ons.

Net boven Cervantes (met de echt geweldige Pinnacles Desert > zie foto’s) botsten we min of meer toevallig aan tegen wat de tweede van de top-3 highlights bleek. Een gast met een bootje verzorgde tripjes naar een sea lion colony (zeeleeuw-kolonie op z’n Hollands) om 4 uur non-stop mee te snorkelen. Die beesten bleken werkelijk zo grappig en speels als beloofd. En jawel: we maakten een fillempie met onze onderwatercamera: http://www.viddler.com/explore/boores/videos/2/

Via Kalbarri National Park (met een gave wandeling na (wederom) een onverantwoord brute off-road trip) en Monkey Mia (met volop dolfijnen) arriveerden we eindelijk in whaleshark territory (Ningaloo Reef). Vier jaar geleden in Honduras hadden we al tevergeefs naar ze gezocht, dus we hadden nog een appeltje met ze te schillen. Ze werkten aanvankelijk echter weer niet mee, maar onze 2^de trip was onvergetelijk. De spotterplane had al snel de eerste walvishaai gespot (die beesten kunnen wel 18 meter lang worden, zodat ze vanuit de lucht makkelijk te zien zijn, mits aan de oppervlakte natuurlijk). We zagen er twee, maar vooral de eerste is de hele dag aan de oppervlakte gebleven voor ons snorkelplezier. Echt megagaaf om dat beest vanuit de big blue op je af te zien zwemmen. Highlight nr 3 dus. Als je wil weten hoe dat eruit ziet (inclusief de mantaray, reefsharks en turtle die als toetje opdoken): http://www.viddler.com/explore/boores/videos/10/

Pff. We waren op zoek naar veel onderwateravonturen. Maar dat we zoveel zouden zien (alles behalve mosselen, ja ja, hier hebben we de titelverwijzing), hadden we niet durven hopen.

Eendenbek versus varkensgriep

Uiteraard willen we niet de indruk wekken dat we hier alleen maar vakantie aan het vieren zijn. Per saldo wordt er de meeste dagen gewoon gewerkt..

Wanneer B met zijn bakkie koffie in business shorts richting zijn “office” slentert, springt C op de fiets richting RPAH. Daar heelhuids arriveren is op zich een prestatie, aangezien de Ozzies over het algemeen niet aan fietsen doen en al helemaal niet aan fietspaden. Het aantal ambulances voor de deur geeft bij aankomst een indicatie over de chaos binnen, hoewel C inmiddels van 40 wachtenden in de wachtkamer of wachttijden van 6 uur niet echt meer op kijkt.

C is uiteraard helemaal geïntegreerd hier, weet alle telefoonnummers uit haar hoofd en kent inmiddels alle 96 nurses bij naam. Zij haar ook. Hoewel dat kan variëren van ‘Doc’ tot ‘Love’, ‘Claud’ of (favoriet) ‘dr Vernoesji’. Zelfs in de crashroom is ze helemaal in d’r elementen; reanimaties, intubaties, crashende asthma patiënten of septische kindertjes, allemaal dagelijkse kost hier. De hoos potentiële swine flu patiënten zorgt voor nog wat extra patiënten aanbod. Met name als een hele kerkgemeenschap of (beter, vindt C) een heel rugby team tegelijk besluit naar de ED te komen voor een swineflu check. Volledig gekleed in schort, handschoenen, goggles en masker worden ze te lijf gegaan met kweekstokken. Ziet er belachelijk uit en geeft grappige situaties, maar toen er een heel cruise schip gekweekt moest worden was de lol er wel een beetje af…!

C is trouwens helaas nog niet op TV geweest. Hoewel ze regelmatig met een microfoon aan haar scrubs geklipt rondloop en gevolgd wordt door de cameraploegen van ‘RPAH ED Life’ (elke donderdag om 19:00u), zijn haar patiënten kennelijk nog niet bloederig genoeg geweest voor TV. Gelukkig heeft ze nog een maand de tijd om haar TV debuut te maken, dus wie weet!

Claudia’s verjaardag

Ook dit jaar werd het volgens verwachting weer 1 juni. Ongelukkigerwijs had 1 juni zich laten vallen meteen na 31 mei, oftewel daags nadat we terugkwamen uit West Australië. Niet de ideale dag voor een feestje. Maar het kwam er toch van. Met de hulp van wat listige vrienden (dank Pieter en Femke!) had B bij wijze van verassing al ruim van tevoren een zeilboot gehuurd voor een trip door Sydney Harbour, met wat vrienden, een picknick , champagne en veel taart.

Onze auto: R.I.P.

B denkt dat het met voorbedachte rade is gebeurd. Die bejaarde die in volle vaart achterop reed had immers al een nekkraag om (?!). Die moet haast wel geweten hebben wat er komen ging.

Een zonnige zondagmiddag net buiten Canberra. Op bezoek bij Richie en Zuzana. We staan al enkele minuten te wachten voor het rode stoplicht. Geen kip op de weg. 3 lege rijbanen aan weerszijden. Geen enkele reden voor een akkefietje. Het mocht ons niet baten. Hoe hard ie heeft gereden is niet duidelijk, maar geremd heeft de achterligger zeker niet. Wij zijn er goed vanaf gekomen en met hem gaat het ook goedkomen (hoewel ie nog steeds in het ziekenhuis ligt). Maar de auto is hoe dan ook total loss.

Wellicht dat iemand zich nog herinnert hoe B zijn Renault vorig jaar in NL op identieke wijze aan zijn einde is gekomen. B hoopt zelf ook op oudere leeftijd nog heel lang door te rijden, maar dit is voorlopig toch wel de laatste bejaarde die het vergeven wordt als hij zonder enige aanleiding zijn auto 's total loss rijdt.

Tja. Het was erg sneu die avond in de greyhound (bus) terug naar Sydney (het ging ook nog regenen). En daar zitten we dan, met ons (voor wijlen onze auto) op maat gemaakte matras. Tijd voor een nieuw plan voor onze roadtrip over anderhalve maand….

Airguitar!

Niet zomaar een willekeurig avondje airguitar, maar niets minder dan de Australian National Championships Airguitar! Niet dat we dit avontuur zagen aankomen (C wist niet eens wat het was). Tijdens hetzelfde bezoek aan Canberra dat onze auto fataal werd, verrasten Richie en Zuzana ons op dit evenement.

Voor de vrouwelijke lezers: airguitar is het fenomeen waarbij (veelal) jongens/mannen (B niet hoor!) gewoonlijk in de privacy van hun kamer voor de spiegel staan met harde rockmuziek aan, terwijl ze zich voorstellen dat ze de gitarist (vaak tevens leadsinger) zijn van een rockband, waarbij ze volledig opgaan in het bespelen van een fictieve gitaar. Bovendien met veel extra showelementen (al gitaarspelend springen, rollen, draaien, op de knieën glijden) alles met bijpassende gezichtsuitdrukkingen en soms een bandana om hun hoofd. En voor dat soort gasten werd er dus in Canberra een nationaal kampioenschap gehouden. De winnaar mag naar Finland voor de wereldkampioenschappen. Proficiat.

En dat hebben wij dus gezien. Met heel, heel, veel bier. Dat heb je dan nodig.

Voor meer foto’s van e.e.a. zie webalbum:

http://picasaweb.google.nl/boris.pepping/AlleenNietMetMosselen?feat=directlink