Bruine Boterham Met Kaas

This is it. Hetlaatste weblog-verhaal!

We stappen hier in Kuala Lumpur zometeen op het vliegtuig en zijn dus vrijdagde 29e weerterug inNederland.We stellen ons zo voor dat jullie het ook wel gezien hebben met die zogenaamd spitsvondige en over-enthousiaste weblogverhalen. Wij ook wel.

We zijnwerkelijkheel blij terug te komen. 542 nachtjes buitenland was wel genoeg. Terug naar de Hollandse pot, familie en vrienden. Ook al is het klassiek Hollands 'K'-weer en zitten wezonder winterjas. En ook al wordt het bier in Nederland getapt in schandalig kleine glazen.

De balans opmakend is het hele avontuur voor ons een ongekend succes geweest. Vooral een jaar meedraaien in Sydney was heel bijzonder. Zelfs de meest ontrouwe lezer zal dat nog wel hebben meegekregen. De onderweg opgelopen kleerscheuren hebben de boel niet weten te verpesten (ervan uitgaande dat onze vlucht zometeen niet moeilijk gaat doen). Dus dank voor alleaangestoken kaarsjes!

Voor de volledigheid (wat de passiva-zijde van de balans betreft): 1 auto totall loss, 3 lege accu's, 2 bekeuringen, 2 tsunami's (Fiji), 1 gebroken tand (zelf bijgewerkt met nagelvijl), 30 uur vertraging op 1e vlucht in Papoea Nieuw Guinea, 1 heli-evacuatie na snoekduik op zeilboot en overwegend vieze koffie in Australie. De problemen waren verder van de categorievolle SD-kaarten vanwege de vele, vele duizenden foto's.

Rest ons nog verslaglegging van de laatste etappe. Halverwege de reis naar huis, hebben we eea nog 3 wekenvertraagd in Maleisie/Singapore.Jelske (zus B) kwam ons daar halverwege tegemoet voor haarvakantie met de rugzak. Voor sJels was het de eerste keer Azie en wij hadden ook wel zin in rijst.Maleisie bleek heel geschikt voor de volle Azie Exerience, d.w.z. eten met stokjes, theeplantages, badderen met olifanten, stoeien met wilde apen....

... ruzie maken met taxi-chauffeurs, door het visafval banjeren op de lokale markt (sJels was niet onder de indruk van de Maleisische Keuringsdienst van Waren), te voet en met een houten kano de jungle in...,

....35 graden en 99% vochtigheid, door de stad in een fiets-riksjaen een slotakkoord met cocktails in de poolbar vaneen 5-sterrenresort aan het strand. Top. De bijbehorende fotoreeks is te zienviade link 'Laatste Foto's' in de rechterbalk (of via http://picasaweb.google.com/boris.pepping/Maleisie?feat=directlink), voor diegenen die de foto's nog steeds niet beu zijn.

Maar toen zat het er dan toch echt op en is het hoogtijd om jullie allemaal zo snel mogelijk weer te zien! B heeft op 8 februari al weer zijn eerste pleidooi staan, maar verder is de agenda nog leeg. Overigens gaan we weer vrolijk terug naar ons huis in Utrecht (Merwedestraat 29) en hebben we nog gewoon onze ouwe mobiele nummers (B: 06 21298935 en C: 06 41015266).

Tot zo! Oh, heeft er iemand 2 auto's te koop?

Happy New Zealand/Year!

Ja, daar zijn ze! De beste wensen, inclusief die wat betreft gezondheid en geluk! Voor jullie allemaal. Voor 2010.En de eerste 2 meevallers (toch?)liggen meteen voor de hand:over een week of 3zijn we weer thuis! enbovendien vliegen we12 uur terug in de tijd, dus 2010 duurt12 uur langer dan 2009 endat betekent12 uur meer tijdvoor jolijt.

Eigenlijk waren we van plan om op 1 januari met de traditionele hoofdpijn op bed te liggen. Maar die ene incidentele zonnige dag was er net op 1 januari, onze laatste kans om de mooiste wandeling van Nieuw Zeeland (Tongariro Crossing) te lopen, dus... exclusief, vanaf (heel toepasselijk) Mt Doom (ja, die van Lord Of The Rings), namen wij onze allerbeste wensen ook nog eens op video op voor jullie,met champagne en al.Klik: http://www.viddler.com/explore/boores/videos/13/ (Geen zorgen, t fillempieduurt maar een half minuutje).

Tja, het weer. Nee, mazzel hadden we niet. Volop kou en regen gehadhier in Nieuw Zeeland. Er werd hier al gepraat over een 11-stedentocht. Watineens welmeezat is dat wij sinds Sydney al ons dekbed meesjouwden in een grote boodschappentas (als backpackers werden we niet serieus genomen). Dat was zo'n lekker dekbedje dat we er geen afscheid van konden nemen. Dat pakte nu perfect uit, wantin ons kleine gifgroene campertje lagen we nu iedere nacht onder 2 dekbedden! Net als jullie.

We moesten wel alle truuksuit de kast trekken, omop die ene zonnige dag preciesop die ene toffeplek te zijn. Met redelijk succes overigens, want als we zo de foto's terugkijken, lijkt het toch een zonovergoten tripte zijn geweest.Maar goed, jullie kennen de waarheid.

We waren ook al in het bijzonder gewaarschuwdvoor de westkust van het zuidereiland: zo'n 8 meter regen per jaar. En daarliepen we de Milford Track - 4 daagse wandeling, met op dag 1 en 2 kei-en keiharde regen. Non stop, zodat we hele delen van de track tot aan ons middel door het water en de forellen liepen. Wel overal watervallen, dus heel spectaculair.

Dag 3 - haleluja - strakblauwe lucht, net de dagdat wede bergpas over moesten (McKinnon Pass). Wat 'n timing en wat 'n views.

En mooi weer op B zijn verjaardag. Voor het eerst ooit op 4 december feest in de korte broek (oh nee, vorig jaar ook al). Ook precies het goeie weer voor die skydive bij Lake Wanaka die C aan B (en zichzelf) kado deed!

Verder was het allemaal te veel en te mooi om op te noemen, maar degenen die al eerder in NZ waren zullen veel herkennen:(zuidereiland) de sealions op het strand van tOtago Peninsula, paar dagen kayakken in de Doubtful Sound en de eerder genoemde4-daagse Milford Track (met cruise door Milford Sound aan het end), getrampd (gewandeld) naar Rob Roy Glacier in Mt Aspiring National Park en bij Mt Cook, de Frans JosefGletsjer opgeweest, met dolfijnen gesnorkeld in the Marlborough Sounds (Kaikoura volgeboekt)en (noordereiland) Mt Taranaki, in een binnenband door de Waitomo Caves gedobberd tussen de gloeiwormen, onze neus dichtgeknepen in de thermal (vulkanische) parken bij Rotorua en (toch wel highlight) de (eerder genoemde) Tongariro Crossing.

Heel tof ook was dat we de kerst doorbrachten in Palmerston North bij de 25 jaar geleden ge-emigreerde family van B (Lia en Anouck, Max enMarcelle en hun 3 dochters). Supergezellig en volop in de watten gelegd met BBQ's, wijntjes, bier. Alsof ze nooit zijn weggeweest.

Oh,en C heeft de primeur voor dit jaar. Ze werdop 2 januari geheel terechtdoor een agent met coole zonnebril aan de kantgezet en op de bongeslingerd. Veel te veel schapen hier, om te speeden.

We kregen vele, vele tips over Nieuw Zeeland, die we allemaal in de wind sloegen natuurlijk. Neemt niet weg, dat de foto's voor velen een feest der herkenning zullen zijn: hier zijn er een hele zooi: http://picasaweb.google.com/boris.pepping/HappyNewYearZealand?feat=directlink

Woensdag naar Singapore/Maleisie. Jelske (zus van B) kon niet wachten tot Schiphol, dus die komt ons alvast ophalen in Kuala Lumpur. Samen plakken we er nog effe 3 wekenvakantie tegenaan. Dat gaat natuurlijk uit de hand lopen.

Speccy Tassie

Na 15 maanden dit keer definitief uit Australie vertrokken. We zullen ze missen die gemoedelijke Australiers die overal een koosnaampje voor hebben, zoals footy (football), humpies (humpbackwhales), Lonny (Launceston), garbo's (garbagemen), troppo (tropical), ambo's (ambulancebroeders), Brizzie (Brisbane), brollies (umbrella's) en ga maar door. En altijd en eeuwig zo informeel mogelijk,lekkerkneuterig, want daar houden ze van (stewardess heet twee hoogbejaarde dames welkom op de vlucht: 'hi guys' / reporter van het serieuze ABCNews te Tel Aviv schakelt terug naar de studio: 'And back to you Deb' (Deborah dus).

Oftewel: Tassie (Tasmanie) was dus werkelijk speccy(spectaculair) wat ons betreft. Hobart was een erg goeie start (de lekkerste bakkers) en daar konden we de garderobe aanvullen met wat meer winterse kleren. De rest van onze trip gaat nu eenmaal wat dichter langs de zuidpool en we hebben nogal wat outdoor-plannen.

Nou hadden we de voorafgaande maanden geen reet uitgevoerd, dus de 'Overland Track'(85 km) zes dagen bergop/bergaf met volle bepakking (tent, slaapzakken, matjes, kookstel, potten pannen, borden, voor 6 dagen eten, etc. >17kg) was effe wat anders. Maar ach, met een blarenpleistertje hier en daar en goeie marsmuziek ('Daar boven op die berg...' enz) hebben we de critici toch de mond gesnoerd. Natuurlijk ontliepen we weer eens het echte afzien. Regen en zelfs sneeuwstormen zouden we tegen gaankomen (thermisch ondergoed, mutsen, regenkledingetcgekocht), maar wij zagen 6 dagen non-stop alleen maar blauwe lucht en zon (en dat voor een gebied dat maar 50 zonnedagen per jaar ziet..). Wij liepen dus zo ongeveer in ons ondergoed. En nog steeds zweten, zelfs in de sneeuw op de bergtoppen van Cradle Mountain en Mt Ossa. Werkelijk geweldige uitzichten! We pinkten een traantje weg.

Onderweg staan er hutten, maar dat is vaak niet meer dan een houten bouwsel met een kacheltje. Leuke is wel dat je dagelijks met min of meer dezelfde mensen bij de hut van die dag arriveert. Erg gezellig dus. Iedereen potje koken en wombats,wallabies, possums, slangen zoeken.Die tent was vooral nodig als je onderweg door een sneeuwstorm overvallen werd (maar daar weten wij dus niets van). Wij zetten 'm vooral opals uitzicht vanuit de tent onweerstaanbaar was. Onderweg gewoon water pakken uit de beekjes en lunch koken (gevriesdroogd voer vooral, om die kilo's uit de tas te houden).

Check out: http://picasaweb.google.com/boris.pepping/SpeccyTassie?feat=directlink

Na de Overland Track huurden we een (nogal gare) auto om een weekje te relaxen (van de categorie door het platteland toeren,kaasfabriekje, wijnboertje, en de benen op tafel). Eenmaal bekomen van de blaren en andere aanstellerij maakten we nog een paar hikes (gewoon wandelingen dus) en foto's aan de Oostkust (Bay of Fires, Freycinet National Park, Cape Hauy), om na 3 weken door te vliegen voor een stadsbezoekkie Melbourne en The Great Ocean Road. Dat was ook weer relaxed, want Melbourne heeft fantastische eettentjes en die Great Ocean Road is gewoon een ultieme roadtrip, muziekje erbij ... Leuk was ook dat Marina vanuit Sydney kwam overgevlogen om een weekendje bij te kletsen. Alleen jammer dat C de portemonnee in de huurauto liet liggen. Zucht.

Voor wat fotootjes: http://picasaweb.google.com/boris.pepping/MelbourneEnDeGroteOceaanWeg?feat=directlink

Dat was dus allemaal alweer echt supermooi. Maar we moeten hier wel een beetje oppassen met superlatieven, want onze gebruikelijk onbetrouwbare bronnen (waar wij blind op varen) waarschuwen ons dat Nieuw Zeeland nog veel mooier moet zijn. Dat belooft wat, zij het dat Nieuw Zeeland de slechtste oktober en november in 50 jaar heeft gehad. Maar dat maakt ons geen bal uit, omdat wij altijd mazzel hebben met het weer (pas nou op, niet hardop zeggen, want dan komt het zeker met bakken uit de hemel). Onzin (remember Antarctica, West Australie, Minke-whale-trip?!): WIJ HEBBEN ALTIJD MAZZEL MET HET WEER.

'Bring it on' New Zealand!

444 LUL

Na 3 maanden reizen waren we aan vakantie toe.

Kijk gewoon maar effe naar onze kiekjes van Fiji - you'll get the point. Klik op: http://picasaweb.google.com.au/boris.pepping/Fiji?feat=directlink

Die brochures liegen echt niet. En veel valt er verder niet te vertellen want we hebben werkelijk geen reet gedaan, behalve van het ene eiland naar het andere dobberen. Op die foto hieronderzie je op de achtergrond trouwens het strand van The Blue Lagoon, je weet wel, van die film, met Brooke Shields in haar betere dagen. Heel vervelend allemaal. We moesten alleen oppassen dat we geen kokosnoot op onze kokosnoot kregen (als zo'n noot uit een palmboom van 20 meter komt vallen is het knap lastig om je rietje erin te mikken).

Na zo'n vakantie waren we klaar voor een paar andere vakantiegangers. Daags nadat wij vanuit Fiji naar Brisbane waren teruggevlogen, pikten we daar Krijn en Annemieke op van het vliegveld. Heel tof om Krijn na 14 maanden weer te zien, maar ook heel tof om Annemieke eens te zien.Krijn introduceerde haar al wel via dewebcam, maar dat schiet dus niet op.

Mooimet zn vieren vanuit Brisbane langs de oostkust noordwaarts naar Cairns in een campertje. En dat ineen week of 3. Onderwegdeden we eigenlijk watiedereen daar doet, omdat het nu eenmaal zo verschrikkelijk leuk is. Te beginnen met Fraser Island, erg mooi,maar het gaafste is dat het eigenlijk een brute 4WD speeltuin is.Nee, het allergaafste is trouwens dat je kennelijkzonder enige 4WD ervaring zo'n bak mee kunt krijgen om daar te gaan crossen over de stranden en alle tracks tussen de bossen en meren. En zeg nou zelf: gezegend met dit nummerbord moest er wel veel gas gegeven worden!

Op dag 3 ging het ons een stuk beter af dan op dag 1. En dat nog afgezien vande versnellingspook die na de eerste paar kilometers ineens volledig loshing,gelukkig heel toevallig bijeen halfgare monteur. Die had de boel gerepareerd binnentwee potjesmens-erger-je-niet. 's Avonds kun je op haast iedere willkeurige plek aan het strand wildkamperen. Je knalt je 4WD een duin op, zet de tenten op en dan is het tijd voor bier en hotdogs.

Zeilen opde Whitsunday Islands was ook erg tof (vooral whitehaven beach - eat this Fiji!), maardat ging uiteindelijk niet helemaal jofel. Die helicopter-evacuatie hadden we nietvoor Annemiekegepland. Annemieke zelf ook niet, althans we denken niet dat er opzet in het spel was toenzemidden in de nacht op de slapende zeilboot onderuit was gegaan.Gelukkig bleek uiteindelijk in het ziekenhuis alles (relatief) OK, op een fikse hersenschudding na. Dat was dus even schrikken. Iedereen blij dat C erbij was (waaronder de kapitein van de zeilboot) om 's nachts letterlijk een vinger aan de pols te houden. Gelukkig was de timing niet slecht - Annemieke koos de laatste nacht voor haar avontuur, dus die zeiltrip hadden we in wezen al in de pocket.En we mochten mooi van die lycra pakjes aan tegen de dodelijke kwallen!

Verder wel heel rustig aan gedaan. Vooral veel campings aanhet strand opgezocht, en af en toe een luxe hut. B is met krijn een dagje gaan duiken op het Great Barrier Reef. En verder nog lekker dragons, pythons, possums, slapende vogels (op ooghoogte, dus je kunt ze zo van hun stokje duwen maar dat was niet cool) en boomkikkers bekeken in het regenwoud (Daintree National Park). OK, OK, eerlijk is eerlijk, dezevonden we gewoon naast het toiletblok op de camping.

Al met al dus weer een toffe etappe achter de rug. Het was erg gaaf met zijn vieren. Alleen jammer datAnnemieke met mens-erger-je-niet nogerger valspeelt dande Van Gastels. Gelukkig hebben we daar veel ervaring mee.

Voor veel meer foto's: http://picasaweb.google.com.au/boris.pepping/AustralieEastcoast?feat=directlink

Oh, dat zouden bijna vergeten: Sam en Annemarie maakten een heel tof filmpje van hoe wij niet aan het golfsurfen zijn. Check out: http://www.youtube.com/watch?v=T92fa3Xmxao

Zijn net gearriveerd in Hobart, Tasmanie. Als het meezit gaan we de 7-daagse The Overland Track lopen.Effe een frisse neus halen. Als het nou ook nog effe droog zou willen blijven....

Met een bot door de neus

Rare jongens, die Papoea's. We hebben net de botten uit onze neus weten te pulken. Dat typt een stuk makkelijker. Die bureaustoel schuift ook veel makkelijker aan, zo zonder peniskoker. Kortom, we hebben er een paar heel bijzondere weken op zitten in Papoea Nieuw Guinea. Ok, die koppensnellers zijn inmiddels getemd, maar soms kreeg je echt een blik op het stenen tijdperk (we kregen een stenen hakbijl kado, maar die hebben we met een smoes teruggegeven. Toen kregen we een schelpenketting. Bedankt).

Na Sydney, reden we overigens eerst richting onze homebase Brisbane. Eerst even bijkomen en reorganiseren bij onze vrienden David en Annemarije (en Gijs) en hun zwembad. Daar ook onze kampeerspullen achtergelaten en lichtgewicht naar Darwin gevlogen (vooral) voor Kakadu National Park. We huurden een 4WD, kochten een gare 2e hands kampeerset (voor 50 dollar, die we later weer voor 50 dollar verkochten). Een verschrikkelijk mooi park, maar wel een redelijk ruige week gehad met 40 graden overdag and 30 's nachts. We dreven ons tentje uit van het zweet. Dat was redelijk link, want die krokodillen daar schijnen stroomopwaarts te zwemmen. We zochten zoveel mogelijk rockpools op als we konden om te plonzen. Echt paradijs soms, met uitzicht vanaf 100 meter hoog direct over het randje.

Voor meer foto's: http://picasaweb.google.com/boris.pepping/CrocsEnKakadu?feat=directlink

Maar Papoea Nieuw Guinea, was toch wel effe andere koek. Het mooie was dat we het zo konden timen dat we daar waren tijdens de Goroka Show. Nou ja, timen? Eerste effe een vertraging van 30 uur op het vliegveld doorstaan. Maar het was de moeite waard. Die Show is een festival, waar stammen uit het hele land naar Goroka - in de Highlands - kwamen in traditioneel kostuum, met trommels, toeters en schelpenbellen. In totaal zo'n 10.000 papoea's bij elkaar en een handjevol 'white men'. Echt indrukwekkend. Een hele vrolijke en lawaaierige boel en die lui vonden het een compliment om gefotografeerd te worden, dus dan ben je al snel door het dolle heen met je fototoestel. De Bird of Paradise (paradijsvogel) is niet echt happy met het evenement. Er gaat gerust een hele vogelfamilie in 1 hoofdtooi.

Van daaruit zijn we met een lokale gids, met 'openbaar vervoer' door de highlands getrokken via allerlei villages (population: 35), waar we echt hartverwarmend ontvangen werden. Onder andere door huilende kinderen (die uiteindelijk allemaal aan Claudia dr haar wilden voelen - Boris zijn kapsel was niet zo in trek). We kregen het mooiste rieten matje en het meest stabiele bamboe hutje voor de nacht en het was smullen geblazen met die sweet potatoes als ontbijt/lunch/avondeten en dat 5 dagen lang. Om ons te verwennen stookten ze veelal een lekker rokerig kampvuurtje in onze hut. Ademhalen vonden ze kennelijk niet zo belangrijk - en ach - als t hutje afbrandt staat er morgen weer een nieuwe. Wassen in de rivier en 's avonds met het hele dorp verhalen vertellen. En maar lachen met zijn allen. Veel vriendelijkere en gastvrijere mensen zullen we niet snel meer vinden (behalve in Loon op Zand en in Houten dan natuurlijk).

Echt heel tof. Maar we waren blij toen we (na weer veel in de soep gelopen vluchten) inTufi belandden. Een resort ergens in een uithoek aan de zuid-oost kust met een echt bed voor ons. Heel mooi gebied met allerlei fjorden en weer allerlei dorpen, waar iedereen lekker ging vissen in zijn houten uitgehakte kano. We hebben een handje geholpen. Verder ook nog lekker gedoken en zowaar een levende paradijsvogel gezien!

Voor meer foto's: http://picasaweb.google.com/boris.pepping/MetEenBotDoorDeNeus?feat=directlink

Eenmaalterug op 'homebase' Brisbane meteen vanaf het vliegveld opgehaalddoor Annemarie (de welbekende) en Sam voor een 4WD-wildkampeer-surfweekendje in ons vertrouwde Australia. En met kangoeroe op de BBQ! Erg tof.

Bijkomen doen we wel op Fiji ...

Appartement leeg, rugzak vol

'Tjonge, wat gaat de tijd toch snel'. 'Al weer een jaar weg?' 'Het lijkt wel gisteren dat we vertrokken'. Ja, inderdaad, onze tijd hier in Sydney zit er al weer op en alle clichés zijn van toepassing.

Een beetje droevig. Typen vanuit nagenoeg een leeg appartement, zittend op de grond en met de laptop op de campingtafel. En nog 1000 dingen te regelen.

Wel weer heel leuk waren de reeks afscheidsfeestjes en etentjes met alle toffe lui die we hier hebben ontmoet. Ook een opsteker kregen we van Dave en Marieke, die tijdens onze laatste week Sydney bij ons op vakantie kwamen. Een heel leuk weerzien en daar konden we mooi nog een laatste uitzwaai-ronde door ons fantastische Sydney mee maken.

Bovendien - eerlijk is eerlijk - maar half getreurd. Met nog een maand of 6 te reizen aan deze kant van de aardkloot hebben we onszelf een redelijke troost bezorgd. Nederland moet nog even wachten.

Ook moeten we opbiechten dat we een paar weken terug alvast een voorschotje namen op het lange flierefluiten. Waar we dachten dat onze snorkeltrip met de whalesharks in West Australië niet te overtreffen zou zijn, was onze duiktrip rondom het Great Barrier Reef minstens zo spectaculair. Als het op duiken aankomt, is een volledig verzorgde trip van 4 dagen op een luxe boot, met een onbeperkt aantal duiken, echt geweldig. Maar het aller-aller-aller gaafste waren echter de Minke whales die (niet toevallig) tegelijkertijd in ons deel van het Great Barrier Reef te vinden waren. We hadden enorme mazzel, want we hadden 2 hele dagen tientallen whales rondom de boot. Deze walvissen (7-9 meter lang) vonden kennelijk niets leuker dan - zo vaak mogelijk en zo traag mogelijk - onder, langs of boven duikers of snorkellers te zwemmen, soms op slechts 2 meter afstand!

We hebben dus - buiten lunch en koffie om - hele dagen in het water gelegen (als het niet duikend was dan wel snorkelend). We hebben best wel wat duikervaring, maar als er ineens vanuit the big blue op zo'n 15 meter diepte een walvis recht op je af komt zwemmen (die pas uitwijkt op enkele meters voor je duikbril), vergeet je toch echt even te ademen (en te filmen, hoewel: check out: http://www.viddler.com/explore/boores/videos/12/).

En dan was daar nog de beroemde duiksite 'Cod Hole', met prachtig helder water en vooral met hele grote en vriendelijke potatoe cod (dat vertaalt als een soort aardappel-baars, denken we). Die gasten waren hilarisch - zie foto's.

Maar goed, de orde van de dag brengt met zich mee dat we maandag de 17^e de sleutels van ons appartement in moeten leveren en onze overbodige troep op het vliegtuig naar huis gaan zetten. Dan slapen we nog een paar nachtjes bij Marina. Woensdag toeteren we een laatste keer naar Sydney en dan kachelen we rustig in een weekje richting Brisbane, waar we Dave en Marieke nog een paar dagen zien, en hopelijk (in Hervey Bay) ook een hoop humpbackwhales (weer walvissen dus, maar vanaf de boot deze keer).

Waar ons volgend weblogverhaal vandaan gaat komen weten we niet. In Papoea Nieuw Guinea hebben ze de bekertjes-telefoon nog niet op internet aangesloten en op Fiji hebben ze in de internetcafés alleen nog maar de hangmatten opgehangen.

We bedanken iedereen heel hartelijk voor alle reacties, mails, skyps en kaarten. Als jullie nou ook nog allemaal een kaarsje willen aansteken voor safe travels, dan heel graag. Zo'n reisverzekering is ook niet alles.

Alleen niet met mosselen ...

Tjonge, een onstuimige periode achter de rug. Waar beginnen we: hoe onze arme auto total loss geraakte? Claudia’s verjaardag? Over de Australische Kampioenschappen Airguitar (what!?). Of over onze ongelooflijke vakantie in West Australië? En de swine flu …

We deelden het op in hoofdstukken, dan kun je naar hartelust scrollen naar je favoriete onderwerp! B knutselde overigens bij wijze van nieuwe hobby alweer meerdere filmpjes in elkaar, vooral voor onszelf, maar liefhebbers vinden hieronder de links (zie vooral die van de zeeleeuwen!).

3 weken West Australie

Eerst West Australië maar, omwille van de chronologie. Alles opgeteld heeft Claudia hier zo’n 9 weken snipperdag en die had ze allemaal nog over. De overige uitstapjes pasten altijd mooi in de gaten van C’s rooster. Het klinkt misschien gek, maar dit was dus eigenlijk onze eerste echte vakantie hier (naast de trip met Kees en Annie natuurlijk).

Het binnenlandse vluchtje naar Perth duurde 5 uur (gelijk aan Amsterdam - Cairo). Het plan was simpel: campertje oppikken, snorkelspullen inladen, de radio tunen op Sunshine Radio en gas erop.

Ideaal zo’n camper, zeker in zo’n gigantisch groot en dunbevolkt gebied. Weinig hotels dus, maar juist veel mooie plekkies om de handrem erop te zetten voor de nacht. En altijd een koelkast om de witte wijn (etc.) koud te houden. Verder rij je daar prachtig langs de kust met de mooiste witte stranden en woeste kustlijn aan de ene kant en de enorme outback-zandbak aan de andere kant. Die outback hebben we grotendeels overgeslagen. Die stranden niet. C sloeg overigens ook een tankstation over. Dat is daar geen aanrader. Op benzinedampen en zweetdruppels bereikten we de volgende. De volgende dag sleepten we met ons campertje een 4WD zonder benzine.

Het ultieme doel van de reis was Ningaloo Reef ver noordwaarts van Perth op zoek naar (enorme) walvishaaien, maar ons rondje zuidwaarts was meteen al boven verwachting mooi. We fietsten een rondje Rottnest Island (net een waddeneiland, maar dan met zon, turquoise water met witte stranden en mini-kangoeroes; hmm, zo bezien helemaal geen waddeneiland dus). Daaronder ligt Margaret River, een groot wijngebied. Geregeld dus effe stoppen bij een wijnhuis voor een proeverijtje en het aanvullen van de koelkast. Kaasje erbij …

Ons campertje bleek bijzonder ongeschikt voor off-road, zo besloten we na 3 weken volop off-road. Het was C al snel gelukt om meteen een wel heel afgelegen zandweggetje te vinden dat ons klotsend naar een soort verlaten campingplekkie bracht, midden in de beroemde karri-forrests (bossen vol met gigantische bomen van > 80 meter hoog). Na een ijskoude nacht, zijn we ’s ochtends vroeg gaan rijden. Toen de zon door de mist heenbrak, was het werkelijk sprookjesachtig mooi. Een soort Efteling-ervaring, maar dan waren wij de kabouters in hun campertje in het gigantische sprookjesbos. Dit was de eerste van wat onze top-3 highlights bleek te zijn.

(Dat ukkie linksonderin de foto is C ....)

Ook fantastisch was het beklimmen van zo’n woudreus (een meter of 65 hoog). Dat was even slikken, want dat moest via metalen pinnen die rondom in de boom waren geslagen (niet gezekerd en daaronder ook geen net of zo, dus je kijkt zo de diepte in). We hebben geen hoogtevrees, maar hiervan kregen we toch behoorlijk klamme handjes. B durfde tijdens de beklimming nog wat te filmen: http://www.viddler.com/explore/boores/videos/3/

We hadden enorme mazzel met het weer. Althans wij houden van windstilte en strakblauwe lucht. Net toen het weer in het zuiden zou gaan omslaan (naar de meer gebruikelijke stormwaarschuwingen in die tijd van het jaar), waren wij klaar om noordwaarts te racen. De gehele verdere trip zijn we telkens het oprukkende slechte weer voorgebleven. 1-0 voor ons.

Net boven Cervantes (met de echt geweldige Pinnacles Desert > zie foto’s) botsten we min of meer toevallig aan tegen wat de tweede van de top-3 highlights bleek. Een gast met een bootje verzorgde tripjes naar een sea lion colony (zeeleeuw-kolonie op z’n Hollands) om 4 uur non-stop mee te snorkelen. Die beesten bleken werkelijk zo grappig en speels als beloofd. En jawel: we maakten een fillempie met onze onderwatercamera: http://www.viddler.com/explore/boores/videos/2/

Via Kalbarri National Park (met een gave wandeling na (wederom) een onverantwoord brute off-road trip) en Monkey Mia (met volop dolfijnen) arriveerden we eindelijk in whaleshark territory (Ningaloo Reef). Vier jaar geleden in Honduras hadden we al tevergeefs naar ze gezocht, dus we hadden nog een appeltje met ze te schillen. Ze werkten aanvankelijk echter weer niet mee, maar onze 2^de trip was onvergetelijk. De spotterplane had al snel de eerste walvishaai gespot (die beesten kunnen wel 18 meter lang worden, zodat ze vanuit de lucht makkelijk te zien zijn, mits aan de oppervlakte natuurlijk). We zagen er twee, maar vooral de eerste is de hele dag aan de oppervlakte gebleven voor ons snorkelplezier. Echt megagaaf om dat beest vanuit de big blue op je af te zien zwemmen. Highlight nr 3 dus. Als je wil weten hoe dat eruit ziet (inclusief de mantaray, reefsharks en turtle die als toetje opdoken): http://www.viddler.com/explore/boores/videos/10/

Pff. We waren op zoek naar veel onderwateravonturen. Maar dat we zoveel zouden zien (alles behalve mosselen, ja ja, hier hebben we de titelverwijzing), hadden we niet durven hopen.

Eendenbek versus varkensgriep

Uiteraard willen we niet de indruk wekken dat we hier alleen maar vakantie aan het vieren zijn. Per saldo wordt er de meeste dagen gewoon gewerkt..

Wanneer B met zijn bakkie koffie in business shorts richting zijn “office” slentert, springt C op de fiets richting RPAH. Daar heelhuids arriveren is op zich een prestatie, aangezien de Ozzies over het algemeen niet aan fietsen doen en al helemaal niet aan fietspaden. Het aantal ambulances voor de deur geeft bij aankomst een indicatie over de chaos binnen, hoewel C inmiddels van 40 wachtenden in de wachtkamer of wachttijden van 6 uur niet echt meer op kijkt.

C is uiteraard helemaal geïntegreerd hier, weet alle telefoonnummers uit haar hoofd en kent inmiddels alle 96 nurses bij naam. Zij haar ook. Hoewel dat kan variëren van ‘Doc’ tot ‘Love’, ‘Claud’ of (favoriet) ‘dr Vernoesji’. Zelfs in de crashroom is ze helemaal in d’r elementen; reanimaties, intubaties, crashende asthma patiënten of septische kindertjes, allemaal dagelijkse kost hier. De hoos potentiële swine flu patiënten zorgt voor nog wat extra patiënten aanbod. Met name als een hele kerkgemeenschap of (beter, vindt C) een heel rugby team tegelijk besluit naar de ED te komen voor een swineflu check. Volledig gekleed in schort, handschoenen, goggles en masker worden ze te lijf gegaan met kweekstokken. Ziet er belachelijk uit en geeft grappige situaties, maar toen er een heel cruise schip gekweekt moest worden was de lol er wel een beetje af…!

C is trouwens helaas nog niet op TV geweest. Hoewel ze regelmatig met een microfoon aan haar scrubs geklipt rondloop en gevolgd wordt door de cameraploegen van ‘RPAH ED Life’ (elke donderdag om 19:00u), zijn haar patiënten kennelijk nog niet bloederig genoeg geweest voor TV. Gelukkig heeft ze nog een maand de tijd om haar TV debuut te maken, dus wie weet!

Claudia’s verjaardag

Ook dit jaar werd het volgens verwachting weer 1 juni. Ongelukkigerwijs had 1 juni zich laten vallen meteen na 31 mei, oftewel daags nadat we terugkwamen uit West Australië. Niet de ideale dag voor een feestje. Maar het kwam er toch van. Met de hulp van wat listige vrienden (dank Pieter en Femke!) had B bij wijze van verassing al ruim van tevoren een zeilboot gehuurd voor een trip door Sydney Harbour, met wat vrienden, een picknick , champagne en veel taart.

Onze auto: R.I.P.

B denkt dat het met voorbedachte rade is gebeurd. Die bejaarde die in volle vaart achterop reed had immers al een nekkraag om (?!). Die moet haast wel geweten hebben wat er komen ging.

Een zonnige zondagmiddag net buiten Canberra. Op bezoek bij Richie en Zuzana. We staan al enkele minuten te wachten voor het rode stoplicht. Geen kip op de weg. 3 lege rijbanen aan weerszijden. Geen enkele reden voor een akkefietje. Het mocht ons niet baten. Hoe hard ie heeft gereden is niet duidelijk, maar geremd heeft de achterligger zeker niet. Wij zijn er goed vanaf gekomen en met hem gaat het ook goedkomen (hoewel ie nog steeds in het ziekenhuis ligt). Maar de auto is hoe dan ook total loss.

Wellicht dat iemand zich nog herinnert hoe B zijn Renault vorig jaar in NL op identieke wijze aan zijn einde is gekomen. B hoopt zelf ook op oudere leeftijd nog heel lang door te rijden, maar dit is voorlopig toch wel de laatste bejaarde die het vergeven wordt als hij zonder enige aanleiding zijn auto 's total loss rijdt.

Tja. Het was erg sneu die avond in de greyhound (bus) terug naar Sydney (het ging ook nog regenen). En daar zitten we dan, met ons (voor wijlen onze auto) op maat gemaakte matras. Tijd voor een nieuw plan voor onze roadtrip over anderhalve maand….

Airguitar!

Niet zomaar een willekeurig avondje airguitar, maar niets minder dan de Australian National Championships Airguitar! Niet dat we dit avontuur zagen aankomen (C wist niet eens wat het was). Tijdens hetzelfde bezoek aan Canberra dat onze auto fataal werd, verrasten Richie en Zuzana ons op dit evenement.

Voor de vrouwelijke lezers: airguitar is het fenomeen waarbij (veelal) jongens/mannen (B niet hoor!) gewoonlijk in de privacy van hun kamer voor de spiegel staan met harde rockmuziek aan, terwijl ze zich voorstellen dat ze de gitarist (vaak tevens leadsinger) zijn van een rockband, waarbij ze volledig opgaan in het bespelen van een fictieve gitaar. Bovendien met veel extra showelementen (al gitaarspelend springen, rollen, draaien, op de knieën glijden) alles met bijpassende gezichtsuitdrukkingen en soms een bandana om hun hoofd. En voor dat soort gasten werd er dus in Canberra een nationaal kampioenschap gehouden. De winnaar mag naar Finland voor de wereldkampioenschappen. Proficiat.

En dat hebben wij dus gezien. Met heel, heel, veel bier. Dat heb je dan nodig.

Voor meer foto’s van e.e.a. zie webalbum:

http://picasaweb.google.nl/boris.pepping/AlleenNietMetMosselen?feat=directlink

SHARKS, FIRES AND FLOODS

Check out onze spectaculaire nieuwe video op: http://www.viddler.com/explore/boores/videos/1/

Eerlijk gezegd, hebben we nergens last van. Behalve dan misschien dat we het inmiddels wel een beetje gehad hebben met die wildgroei van inzamelingsacties voor de slachtoffers van het een en ander.

Die gigantische bosbranden (fataalste ooit) zijn meer dan 1.000 km zuidwaarts. Die gigantische overstromingen (ergste in 30 jaar) zijn zo’n 2.000 km noordwaarts. Die reeks van shark-attacks bij onze stadstranden (grootste aantal sinds 35 jaar) deert ons ook eigenlijk ook niet, want de haaien vallen gewoonlijk aan in de vroege ochtend en dan liggen wij natuurlijk nog in bed. Dus…

Dan hebben we natuurlijk nog de financiële crisis, maar omdat B nu eenmaal veel faillissementswerk doet valt het werkeloosheidscijfer hier in huis ook erg mee. Bovendien hakken een incidentele nieuwe korte broek of badslippers er financieel bij ons nu eenmaal ook niet echt in.

Kortom: even afkloppen want we hebben nog even te gaan, maar vooralsnog surften wij mooi de zomer door. Lekker naar het strand om te bodyboarden (dat is een laffe vorm van golfsurfen, want je kunt gewoon blijven liggen. Veel beter). Meestal Maroubra of Bronte Beach, een kwartiertje rijden. Grappige is dat die Australiërs altijd weer net zo blij zijn als wij wanneer de zon weer schijnt en dat is ongeveer iedere dag. En hop, daar gaan ze weer met zijn allen naar het strand om daar te gaan liggen (ver)branden in de (o)zon. Mafkezen. Geen parasol te bekennen op het strand. Alleen de onze.

Nationale zomerhobby’s zijn picknicken en BBQ-en. Iedere zichzelf respecterende Australiër heeft een BBQ (barbie genaamd) van minstens 1 x 0,5 meter in zijn achtertuin. Daarnaast stikt het hier van de (enorme) parken en stranden volop voorzien van publieke BBQ’s. Iedereen sjouwt wat mee, om dan gezellig met zijn allen op het strand te gaan staan bakken en braden met een biertje. Mooie is dat iedereen die publieke BBQ ook schoonmaakt na gebruik. Deze foto is van het feestje van Jitstke ergens in januari:

Werkelijk een bomvol programma van activiteiten in de stad tijdens de zomer. Gratis opera in het park (jawel, daar gaan ze weer, die Ozzies met hun koelbox en klapstoeltjes). Chinese Newyear (met – hoe kan het anders – heel veel vuurwerk). Iedere dag openluchtbios (grote ligkussens voor iedereen). Eerder hadden we al Sydney Festival (duurt een paar weken!) en daarna Australia Day. Op deze dag vieren alle Australiërs dat dit hele fijne land zo’n 200 jaar geleden hun land werd. De Aboriginals hebben een andere kijk op de zaak …. Hoe dan ook, wat is er nou Australischer dan Hollandse poffertjes eten met je Australische en Engelse vrienden op Australia Day.

Ook de pubs organiseren van alles. Richie en Zuzana, onze Engels/Australische vrienden, houden dat precies voor ons in de gaten. Op de laatste quizznight in Edinburgh Castle wonnen we 5 kannen bier. We weten niet meer hoe we thuis zijn gekomen.

B kan hier nauwelijks Champions League voetbal volgen. Hij koos dus ook qua sport maar voor het Australische aanbod. En met verrassend veel plezier! Geholpen door Richie (Engelsman, dus rugby- en cricketfan) Zowel het legendarische SCG (Sydney Cricket Ground) als het Rugby Stadium liggen bovendien bij ons om de hoek. Geweldig. Pieter helpt ook, want zijn baas (Nathan Hauritz) speelt voor het Australische cricketteam. Nathan, nog bedankt voor de kaartjes! Het cricketseizoen is helaas net afgelopen (de regels zijn voor B geen geheim meer), maar het rugbyseizoen is gelukkig net begonnen. Go Tahs!!

Ook heel Australisch is buitenlands bezoek (zo ongeveer alle Australiërs komen oorspronkelijk immers van overzee). Onze eerste gast was onze buurman uit Utrecht van nr. 27. Gerben had besloten om 3 maanden onbetaald verlof te nemen voor een rondtrip Australië. Sydney kon hij niet overslaan en ons dus ook niet. Was erg gezellig. Hij had wat pech met het weer, maar geluk met cricket. Konden naar een cricketwedstrijd tegen Nieuw Zeeland (goeie pot: 150-149 gewonnen!). Ik weet niet wat vreemder is: twee Nederlanders bij een Australische cricketwedstrijd, of überhaupt 35.000 man publiek bij een cricketwedstrijd. We denken dat hij zich wel heeft vermaakt in 5 dagen Sydney. Hij is in ieder geval goed bezig.

En een weekje later waren ze daar dan. Lang geleden aangekondigd (en lang vertraagd in Hong Kong), bekaf maar dolgelukkig,: Kees en Annie (ouders Claudia) voor een welkom weerzien. Een dosis adrenaline verjoeg de jetlag, dus we konden er meteen 3 dagen tegenaan in Sydney, te beginnen met een pilsje bij het Opera House. Daarna voor 5 dagen naar Centraal Australië voor een hoop rood stof, en Uluru. En vliegen! Gelukkig wende dat vliegennet over je hoofd heel snel. Ook goed nieuws was de airco, want het was > 40 graden. Nog meer goed nieuws was dat het autoverhuurbedrijf nooit te weten is gekomen dat we, ondanks het verbod, met onze 4WD een forse 150 km over een geheel verlaten onverharde weg zijn gereden, langs de West MacDonnell Ranges. Die bekeken we trouwens ook nog vanuit een helikoptertrip. Effe een stukke afsnijden door een berg rood stof.

Was prachtig, maar ook spannend, want daar wil je echt niet met pech stil komen te staan (geen bereik met je telefoon en andere auto’s zijn er niet). Blij toen we in het zwembad lagen bij Kings Canyon. Laatste stop natuurlijk Uluru en (eigenlijk zeker zo mooi: Kata Tjuta: een andere stapel rode stenen). Na het afstoffen van de auto, gingen wij terug naar Sydney. Kees en Annie vlogen naar Cairns om in 10 dagen naar Brisbane/Sydney af te zakken. Effe een cycloon ontweken (en een omgevallen boom), maar verder waren ze erg enthousiast. Als afsluiter maakten we met zijn vieren nog een campingtrip naar de Blue Mountains en de maand was alweer om. Tjonge dat was snel. Maar wel heeeeel tof.

Check out onze spectaculaire nieuwe video van de vakantie op: http://www.viddler.com/explore/boores/videos/1/

Ondertussen realiseerden wij ons zojuist dat we al weer bijna 7 maanden onderweg zijn…. Shit.