De Feestmaand
Zoals beloofd, nog een update over onze beslommeringen van de feestmaand december. En dat het een feestmaand is geweest, staat vast. En dan bedoelen we eigenlijk niet de kerst.
Over de kerst kunnen we dus kort zijn. Die was, laten we zeggen, apart. C had de hele kerst avonddienst. Het was bloedheet. Wel nog op kerstochtend kerstavond gevierd met de families via de skype - met kadootjes! Vervolgens kerstontbijtje op het strand tot aan het shark-alarm (sirenes loeien en iedereen als de sodemieter uit het water). Half loos alarm hoor, want het was maar een kleintje. B schoof op kerstavond nog aan bij Marina (jullie weten nog wel: onze vriendin van onzeAntarctica-trip, bij wie we de eerste maand in Sydney verbleven) en haar family voor een goeie BBQ. Oh, tweede kerstdag ('boxing day' heet dat hier, maar niemand weet precies waarom) was ook nog tof, omdat B naar de start van de beruchte zeilrace Sydney-to-Hobart is gaan kijken. Het bijzondere was dat de ons persoonlijk bekende held Pieter (van Femke) meedeed op 1 van de 103 zeilschepen. Na zijn heelhuidse terugkeer een weekje later kon hij dus ook nog trakteren op stoere zeemansverhalen en (jawel!) oliebollen. Maar met de kerst had dat allemaal natuurlijk weinig te maken.
Spectaculairder dan de kerst was onze trip naar Dubbo. Nou ja, spectaculair is niet het goede woord. Zo'n vijfhonderd kilometer landinwaarts, achter de Blue Mountains, ligt het slapende country-stadje Dubbo dat net zo levendig is als de naam doet vermoeden ('D-u-b-b-o' ... spreek het maar eens langzaam hardop uit). Niettemin het grootste stadje in de wijde omstreken. Op de markt verkopen ze daar hooi. Gelukkig hadden we net een baal nodig.
Maar vooral is Dubbo thuishaven van de Royal Flying Doctors. En van Klaartje, een Nederlandse Spoedeisende hulp arts, die daar net aan haar laatste dagen als Flying Doctor bezig was. Niettemin had ze nog tijd genoeg voor alle gastvrijheid. We vielen met onze neus in de boter. Twee uur na onze aankomst konden we met Klaartje aanschuiven bij haar afscheidsetentje met de hele flying doctors-crew. Lekkere steaks, bier en sterke verhalen. De volgende dag een tour door de dierentuin (deels met de fiets) en door de vliegbasis.
Voor C werd het nog mooier, want Klaartje had geregeld dat C in het vliegtuig meekon bij een eventuele oproep tijdens haar laatste dienst. En jawel, de volgende dag, halverwege de BBQ bij Klaartje in de achtertuin, ging de telefoon: vlucht naar Mudgee, 300 km verderop. Als een speer naar de basis. Nadat het vliegtuig was ontdaan van alle losse voorwerpen (hoofdkussens, stretcher, extra zuurstoffles!) was het licht genoeg om C ook nog achterin te kunnen proppen (of eigenlijk op de enige vrije stoel voorin naast de piloot)! Na een spetterende vlucht bij zonsondergang volgde een nogal hobbelige landing op een pikdonkere en verlaten landingsbaan. Geen mens te bekennen en gelukkig ook geen kangoeroes op de landingsbaan, dus dat ging goed. Patiënt opgepikt en weer afgeleverd in Dubbo Hospital. En jullie raden het al: ondertussen heeft B - geheel tegen zijn zin in - al het vlees in zijn eentje op moeten BBQ-en.
Onderweg naar Dubbo nog een natuurpark aangedaan. Anderhalf uur over onverharde paden bergop hobbelen, om uiteindelijk in het bos kampement op te slaan (d.w.z. matras achter in auto uitklappen, gordijntjes hangen, bier uit de koelbox halen en potje koken). Verder niemand te bekennen in het hele park, behalve een bende erg nieuwsgierige kangoeroes. Eindelijk! Daar waren ze dan (behalve dood langs de kant van de weg). Ook voor het ontbijt stonden de schooiers ons weer op te wachten. Lachen dus.
Over onze driedaagse campingtrip zuidwaarts richting Wollongong kort daarvoor, is ook veel te vertellen. We zullen jullie alle leuke delen besparen. We volstaan met te zeggen dat het de eerste dag en nacht onophoudelijk keihard geregend heeft. Knap beroerd voor de eerste keer kamperen. Voordeel was wel dat we op weg waren naar watervallen en die werden er met regen natuurlijk alleen maar mooier op. Ook stonden we bijna met een kokende motor na een lange klim. Hmm, toch nog maar eens naar laten kijken. Gelukkig komen Kees en Annie (ouders van Claudia) binnenkort, dus kunnen we Kees meteen aan het werk zetten. Kees: neem je zelf een moersleutel mee?
Tja, december dus. Een feestmaand. We hebben de helft overgeslagen, maar het is toch nog een aardig lang verhaal geworden. Anderzijds is het bij jullie weer aan het dooien, dus is er weer tijd genoeg om te lezen. Dank trouwens nog voor alle schaatsfoto's! (We worden bijna jaloers..!)
Volgende keer: cricket! Erg Ozzie. B snapt inmiddels de regels en zal het jullie geduldig uitleggen. En misschien dat hij ook wat vertelt over zijn werk hier. Ook erg spannend allemaal.
"Kou bedreigt Nieuwjaarsduik" (bron ANP)
Sydney - Koudwaterliefhebbers die een nieuwjaarsduik wilden maken konden daarvoor donderdag niet terecht op Bondi Beach. De organisatie heeft de duik daar afgelast omdat het vanwege de kou niet verantwoord is te duiken.
Er lag ijs op de locatie waar de Nieuwjaarsduik plaats zou vinden. Unox, die 51 nieuwjaarsduiken sponsort en ook de massale duik in Sydney organiseert, heeft meerdere duiken geannuleerd. Unox heeft de nieuwjaarsduiken afgelast nu de gevoelstemperatuur -10 graden is.
Waar anderen massaal afzagen van de nieuwjaarsduik, vond Boris P. (34) uit Sydney dit echter een uitgelezen moment om een statement te maken. Boze tongen hebben eerder beweerd dat hij een onverbeterlijke koukleum is. Om deze misvatting recht te zetten heeft hij dit jaar op 1 januari voor het eerst in zijn leven de nieuwjaarsduik gemaakt, juist vanwege deze barre weersomstandigheden. Voor de gelegenheid haalde hij zelfs zijn bodyboard uit het vet. Laat de boze tongen hiermee voor eens en altijd de mond gesnoerd zijn. Good on you, mate!
En laten we wel wezen: wie denkt die Unox nou helemaal dat hij is!
'WAT ERAAN VOORAF GING ...'
Dat is niet zo moeilijk: New Years Eve natuurlijk!
We hadden onszelf een echte A-locatie bezorgd voor het vuurwerk. We manoeuvreerden ons 'last-minute' op een partyboot die voorop ging in 'The Harbour of Light Parade'. Een parade van 55 boten die zichzelf hadden volgehangen met lichtsnoeren in de vorm van (redelijk slecht uitgevoerde) walvissen, haaien, kwallen etc. (Citaat van de dag kwam van Claudia: 'Zij zijn koraal').
Waar de andere boten op een afstand werden gehouden, hebben we dus de hele avond vrij door de haven mogen cruisen. Geweldig zicht op de Harbour Bridge en the Opera House, maar ook op de oevers die helemaal volgepakt waren met mensen met hun koelboxen met bier. De boot was redelijk klein en voor ons comfort maar halfvol geladen met mensen (zo'n 80 man). Heel relaxed, met onbeperkt lekkere hapjes, bier en champagne. Ook met een DJ en dansvloer voor het betere breakdance-werk.
Uiteindelijk mochten we om middernacht recht voor de Harbour Bridge voor anker. Naast het vuurwerk vanaf de Bridge en de hogere gebouwen in de city lagen er 7 pontons verspreid over de haven vanwaar het vuurwerk afgeschoten werd.Daar lagen we dus middenin. Tja, daar kan de Chinees in Loon op Zand toch net niet tegenop. Check out onze video van de avond (onder 'video's', link rechtsboven).
Wij zijn 2009 dus goed begonnen. Bij deze wensen we jullie allemaal van harte een even goed, leuk, gezond, feestelijk en GELUKKIG NIEUWJAAR toe!!!
Over onze eerdere beslommeringen uit december volgt binnenkort een verdere update, met - jawel - eindelijk kangaroos!
Werk en Park
Ok, uiteindelijk zijn we natuurlijk naar Sydney gekomen om te werken... Daar begon het allemaal mee. Even een jaartje kijken hoe ze dat hier geregeld hebben in de Emergency Department.
Eerst eenexamen Engels, een eerste e-mail naar het Royal Prince Alfred Hospital in Sydney ergens rond november 2007; een telefonische sollicitatie (om 2 uur 's nachts!) en die baan was geregeld. Ze zitten hier namelijk te springen om artsen. Dat was wel duidelijk toen ze me 48 uur na landing in Sydney - met jet lag en al - aan het werk hadden.
Het Royal Prince Alfred Hospital is een groot opleidingsziekenhuis gekoppeld aan de Universiteit van Sydney. De Emergency Department is hier minstens 4 keer zo groot, 8 x zo druk en 10 x zo hectisch als een Nederlandse Spoedeisende Hulp. Artsen van allerlei gradaties, co-assistenten, ambulancepersoneel, maar ook patiënten lopen door elkaar heen. In het begin leken ze bijna niet uit elkaar te houden, want ze dragen meestal hun eigen kleding. Alleen de verpleging heeft standaard een eigen outfit. Voor artsen is er wel een soort groene pyjama beschikbaar en die heb ik meteen maar aangeschaft. Als het een beetje tegen zit, staan, liggen en zitten de patiënten hier uren te wachten, zelfs in de gangen. Wachttijden van 5 uur vinden ze hier heel gewoon. Daar stond ik toen ik de eerste keer binnen liep allemaal wel even van te kijken.
Voor wat overzicht in deze chaos is de ED hier opgedeeld in 5 verschillende secties; de shockroom (opvang van alle grote trauma's en reanimaties), acute gedeelte (patiënten met potentiële hart/herseninfarcten enzo), het subacute gedeelte (buikpijn, oudjes met koorts), de opvang van kinderen en de wachtkamer (zere teen, hoofdpijn, aanstelleritis en al het andere waar je allemaal wel niet mee naar de spoedeisende hulp kunt gaan).
Ik werk hier als registrar (opleidingsassistent) waarbij je per dienst verantwoordelijk bent voor of de shockroom + het acute gedeelte of het subacute gedeelte + kinderen + wachtkamer. Gelukkig doe je dat niet alleen want er lopen nog een stuk of 20 arts-assistenten en co-assistenten en 2 Emergency Physicians (SEH specialisten, voor als je het echt allemaal niet meer weet) om de 200 (!!) patiënten per dag weg te werken. Hard werken, maar ik leer dus ook heel veel!
Het leuke van Sydney is dat de verpleegkundigen en dokters werkelijk uit alle windstreken komen. De laatste nachtdienst deed ik met artsen uit Maleisie, India, Bangladesh en Engeland. Dat maakt het wel heel gezellig en makkelijk om te integreren. Inmiddels ben ik helemaal gewend daar en loop ik dus vrolijk rond in mijn groene pak met mijn stethoscoop om mijn nek. We werken in diensten van 10 uur, waardoor ik maar 4 dagen in de week werk en er een zee van tijd overblijft om leuke dingen te doen!
Boris: aha, leuke dingen doen! Wacht, dan doe ik snel nog even deze aansprakelijkstelling de deur uit. Welk park wordt het? Berowra of Royal National Park? Of gaan we lekker toeristen in de stad. Oh, heb je 4 dagen vrij in je rooster? Dan worden het natuurlijk de Blue Mountains met wat overnachtingen erbij. Hmm, ik zie dat het toch nog wat frisjes is in de bergen 's nachts. Dan maar een hotelletje. Wel de koelbox mee met bier. Dan worden we niet verrast door dat verraderlijke alcohol-vergunningsysteem hier. Daardoor heb je hier cafés/restaurants waar je alleen bier kunt krijgen als je ook eten besteld al heb je nog zo'n dorst, of restaurants waar je helemaal geen bier of wijn kunt krijgen (!?), maar waar je dat zelf mee moet nemen (BYO = Bring Your Own-restaurants). Natuurlijk kom je daar pas achter bij bestelling. Kortom: altijd en overal bier en wijn meenemen. Just in case.
Gelukkig past alles wat we maar mee zouden willen nemen, makkelijk in onze auto. We zochten aanvankelijk gewoon een goedkope japanner, maar die bleken hier (vanwege de benzineprijspaniek), helemaal niet goedkoop. Wel goedkoop waren de enorme V6 stationwagons, die we dus maar kochten. Een Holden Commodore met een 3.8 liter monstermotor. Claudia reed bij de proefrit al met slippende banden weg. En wat die benzine betreft: van €0,80 per liter raken wij niet in paniek. Past ook mooi een matras achterin, dus dat tentje is eigenlijk niet eens meer nodig.
Prijsvraag: welke kleur is de auto? De winnaar wint een trip naar de overkant met de ferrydoor Sydney Harbour - zie filmpje, hierboven onder het kopje 'video's' of via
http://au.youtube.com/watch?v=FhquUnkvtMQ
Ook iets wat ons in Utrecht niet zou overkomen: tijdens een willekeurige shopmiddag lopen we ineens Chris Rock en Ben Stiller tegen het lijf. Die arriveerden net bij een of andere bioscoop om de Australische première van de spectaculaire en ontroerende tekenfilm Madagaskar 2 - of zo - op te leuken. Claudia wist niet wie Ben Stiller was, maar ze wilde er toch mee op de foto!
De tent staat!
Noteer maar: 9/11-21 Rose Street, Chippendale, NSW 2008, Sydney, Australia.
Wel even bellen voor je binnenvalt (B: +61-409663580 en C: +61-448925839), want we zijn misschien een uiltje aan het knappen onder een palmboom in het aangrenzende Victoria Park. Of we zijn daar even zwemmen in het zwembad of een potje aan het tennissen. Of we drinken bier ergens in de eindeloos lange rij restaurants of cafés om de hoek.
Het was even zoeken, maar we zijn meer dan prima terechtgekomen. Geen leuk, maar wel een efficiënt zoeksysteem hier. De huizen/appartementen die door-de-week zijn vrijgekomen zijn in de regel op zaterdag voor de duur van 15 minuten voor iedereen te bezichtigen. De geïnteresseerden dienen een aanvraag in waarna de verhuurder een nieuwe huurder kiest. Claudia draaide vervolgens onhaalbare schema's in elkaar (de planning van 7 appartementen, achter elkaar, in verschillende wijken, op 1 zaterdagochtend, hield geen rekening met allerlei variabelen, zoals ander wegverkeer in hartje Sydney). Uiteindelijk herhaalde de geschiedenis zich, want - net als bij de aanschaf van ons huis in Utrecht - had B op de 2e zoekzaterdag het perfecte appartement gevonden en gehuurd, terwijl C weekenddienst had.
Grappig: je huurt per week, betaalt per 2 weken en voor minimaal 6 maanden. Als het op verwarrende maatvoering aankomt blijven het in zekere zin Britten natuurlijk.
C is 's ochtends met een wandeling van 15 minuten - door het Victoria Park en de campus van Sydney University - in het ziekenhuis (een wonder gezien de omvang van Sydney). Op datzelfde moment (of een paar uurtjes later) drinkt B zijn eerste bakkie koffie aan het begin van zijn werkdag op het balkon aan de voorkant van het appartement. Wordt het daar te warm, kan binnen de airco aan. Of, omdat 'The Office' een eigen balkon heeft, kan eventueel ook daar de schuifdeur open voor wat frisse werklucht. Volop keuze voor lunch, diner of take-away met (het enorme) Broadway-shoppingcentre op 200 meter afstand, of in een van de vele Chinese, Thaise, Israelische, Indiase, Libanese, Italiaanse, Japanse restaurantjes op kruipafstand (of zelfs Australisch = 5 dollar BBQ-steak). We gaan ze 1 voor 1 af. Te voet in 15 en met de bus in 5 minuten zitten we midden in het CBD (= Central Businesss District, je weet wel, met die skyline) te beginnen met China-town, Darling Harbour en the fish markets (Sydney Rock Oysters te koop: hoera!).
We huren noodgedwongen ongemeubileerd en hebben dus een hele huisraad moeten aanschaffen. De Ikea is ook hier op alle fronten weer het goedkoopste, aangevuld door K-Mart, goedkoper en veel beter dan al die tweedehandswinkels hier die echt rotzooi verkopen. Wasmachine en koelkast konden we voor een prikkie huren. We hebben het Ikea-patroon geprobeerd te breken door een palm te kopen. Het blijkt een snelgroeiende buitenpalm te zijn die 15 tot 20 meter groot zal worden. Wordt spannend.
Oh, niet te vergeten: parkeergarage onder het complex - met privéplek nr 9 - te openen met afstandbediening als je aan komt rijden. Altijd al gewild. Hebben alleen nog geen auto. Wel hebben we een fiets (helm verplicht!), een mountainbike, gekocht bij een hier o-zo-polulaire garagesale. Aanschaffen van een auto wordt een klusje voor het komend weekend, evenals aanschaf campinggear, zodat we snel naar die nationale parken kunnen. Liggen er tientallen rondom Sydney, hopelijk allemaal met kangaroe-plagen. Perfect dus. Zeker met de naderende zomer willen we er snel op uit kunnen (hoewel temp nu al schommelen tussen 23 en 33 graden, al naar gelang wind uit zee of uit binnenland komt). Voorlopig hebben we nog genoegen te nemen met de kangaroes en koala's van Taronga-zoo. Erg toffe dierentuin aan de noordkant van de baai met uitzicht op het CBD en vooral ook met dat belachelijke vogelbekdier en die dikke wombats.
Verder zijn we al op zoek naar het perfecte stadsstrand. Dat lijkt toch echt Manly te worden, al was het maar vanwege dat geweldige koude witte wijntje op dat balkon van die fantastische winebar met uitzicht op zee en zonsondergang. Of vanwege die openbare BBQ-places (soort picknick-plaatsen, maar dan met door de overheid geplaatste BBQ's voor het perfecte familie uitje). Onze beste BBQ tot nu toe was echter de vis-BBQ bij Pieter en Femke en Australisch gezelschap, mede vanwege een pilsje bij hun eigen zwembad en het uitzicht op de Anzac-Bridge.
Tot aan de verhuizing hebben we prima gezeten bij Marina en zoon Jake (puberende tiener), ondanks een enorme spin op de slaapkamer. Op zich zijn we niet bepaald bang voor spinnen of insecten, maar veel groter dan een vuist hoeven ze van ons echt niet te worden.
Ook na de verhuizing is B nog dagelijks bij Marina gezien om via haar internetaansluiting te kunnen werken. Dit gedurende de 14-daagse internetoorlog die hij moest voeren met de locale internetmaffia, om een internetaansluiting te krijgen op het nieuwe adres (vandaar de vertraging in de weblog-update, sorry mam). Door de komst van internet heeft echter inmiddels de officiële GRAND OPENING plaats kunnen vinden van de off-shore-nevenvestiging van VDT Advocaten - het enige Tilburgse advocatenkantoor waar de zon (ook letterlijk) altijd schijnt! Dit met champagne en via een live-skype-uitzending.
Zo, hulde als je het hele verhaal tot hier hebt uitgelezen.
PS: als je bij iedere reactie op een verhaal telkens een e-mail krijgt toegezonden , moet je dat effe mailen aan boris.pepping@gmail.com. Dat is kennelijk bij sommigen het geval, maar natuurlijk niet de bedoeling. Als je uit de maillijst gehaald wil worden, dan doen we daar niet aan. Maar je kunt het vragen.
1,5 week of 1,5 jaar ...
Zo, dat stellig beloofde afscheidsfeestje hebben we mooi ontlopen. Sterker nog: velen zullen nog niet eens weten dat we 24 augustus jl. op het vliegtuig zijn gestapt. Voor onszelf ook een tikkeltje onwerkelijk, omdat we min of meer halsoverkop moesten vertrekken, niet wetende of we na anderhalve week of na anderhalf jaar zouden terugkomen.
Om met het slot te beginnen: goed nieuws (voor ons), het wordt anderhalf jaar.
Alle hectiek hebben we te danken aan de Medical Board/Immigration Office/Australian Medical Council, of een samenzwering van deze drie. Halverwege de (visum/registratie)procedure(s) bleek namelijk dat de regelgeving per 1 september 2008 zou gaan veranderen. Zou Claudia zich niet vóór die datum (in persoon bij de Medical Board) als arts geregistreerd hebben, zou zij in een nieuwe regeling met nog heel veel meer ellendige, vertragende en prijzige formaliteiten belanden en bovenal een extra examen. Alles uit de kast dus, maar twee weken voor de deadline was ons werkvisum nog steeds niet afgegeven. Op hoop van zegen toch maar tickets geboekt en ingestapt. En met succes! Aan de balie bleken die Australiers veel behulpzamer dan aan de telefoon of op papier. Enkele dagen voor het verstrijken van de deadline kondenwij, mét visum en registratie op zak, een eerste feestpint bestellen tegen de achtergrond van dat lelijke operahouse.
Eigenlijk was er maar 1 probleempje. Omdat het hier winter is en iedereen roept dat ze bevriezen, had Claudia een dikke trui en daarover een bodywarmer aangetrokken, om er vervolgens achter te komen dat het - zoals Boris voorspeld had - ook 's winters 24 graden met strakblauwe lucht zou zijn.
De verdere meevallers zijn dat Krijn ons huis in Utrecht gemeubileerd gaat huren (hetgeen ons verhuur en verhuisproblemen bespaarde) en dat Marina - die we ontmoet hadden op onze trip naar Antarctica van maart jl. - in Sydney woont en aan ons een kamer, internet en auto ter beschikking stelde voor de opstartfase. Een perfecte uitvalsbasis en ze kan ook nog eens goed koken.
Inmiddels hebben we verzekeringen afgesloten, bankrekeningen geopend, Australische telefoons gekocht. We rijden nu dagelijks door de stad op zoek naar een appartement. Op zich is dat links rijden daarbij nog niet zo lastig, maar ze hebben ook de richtingaanwijzer verplaatst. Als een Australier wil weten of we willen afslaan, kan hij dus beter op onze ruitenwissers letten.
Verder is het wat jammer dat ze een groot tekort hebben aan historische helden of andere noemenswaardige personen. Ben je op zoek naar een adres (bijvoorbeeld) beginnend met 'Darling' (Britse ontdekkingsreizeiger waar ze hier kennelijk fan van zijn), tref je in het stratenboek aan een: Darlingstreet, Darlingavenue, Darlingpark, Darlingroad, Darlington, Darlingdrive, Darlinglane, Darlingbridge, Darlinghighway, Darlingbay, Darlingbeach, Darlingpoint, Darlingharbour, Darlingport, Darlingcrescent, Darlingcircuit, Darlingplace, Darlinghurst etc. , verspreid over de hele stad. Dat schiet dus lekker op. Het goede nieuws hierbij is dat de kans dan groter is dat er over een jaar een'Claudiaroad' zal zijn...
Ondertussen is Boris zo goed als operationeel om zijn zaken voor VDT weer op te pakken en inmiddelsheeft Claudiahaar vierde werkdag erop zitten. Een gekkenhuis daar op de Emergency Department, dus daar zal ze zich vast snel thuis gaan voelen.
Kortom: eenieder houdt een afscheidsfeest tegoed (we noemen het dan waarschijnlijk alleen anders). Tenzij je alvast hier wilt komen BBQ-en natuurlijk....